عنوان مقاله: Prepping Supply Chains for the Future: Lessons for Leaders
نویسنده: Shanton Wilco
برگردان: ملیکا موسوی (پژوهشگر موسسه مدیریت زنجیره تامین آمادگران)
به سفارش: موسسه مدیریت زنجیره تامین آمادگران
زمان انتشار: سال ۲۰۲۰ میلادی
صنعت ما باید این بیماری همه‌گیر را نوعی هشدار تلقی کند تا در آینده برای عملیات‌های بسیار تاب‌آورتر آماده شود. از زمان شیوع COVID-19، رهبران زنجیره تأمین در حال ساماندهی پاسخگویی‌ها به همه‌گیری این بیماری بودند. آن‌ها در حال طراحی مجدد لجستیک در پرواز، فشار بر ظرفیت تولید، تنظیم مدل‌های موجودی و جستجوی تأمین‌کنندگان جایگزین بودند. مشکل این است که هیچ یک از این‌ها کافی نیست. صنعت ما باید از همه‌گیری به عنوان یک هشدار استفاده کند تا در آینده برای عملیات‌های بسیار مقاوم‌تر آماده شود.
این شوک‌های بیرونی دیگر پدیده‌هایی نیستند که یک بار در هر نسل رخ می‌دهند. اختلالات عمده هر دو یا سه سال اتفاق می‌افتد و تأثیر آن‌ها در حال افزایش است. در همین حال، اختلالات محلی کوچکتر به خصوص آتش‌سوزی‌های وسیع و سیلاب‌های مربوط به آب‌وهوا شایع‌تر می‌شوند. عملیات زنجیره تأمین با ثبات، در بهترین حالت داستانی است. تقریباً ۵۲٪ سازمان‌ها در سال ۲۰۱۹ اختلال در زنجیره تأمین را تجربه کرده‌اند که ۱۰٪ از گزارش‌ها پنج یا بیشتر رویداد در سال را نشان داده‌اند. سال گذشته، ریسک حوادث ناگوار جهانی زنجیره تأمین ۳۶% افزایش یافته است.
ریسک‌های عمیقی در زنجیره تامین وجود دارد. نزدیک به ۲۵٪ از اختلالات در سال ۲۰۱۹ از طرف تامین‌کنندگان رده ۲ و بیش از ۱۲٪ از سمت تامین‌کنندگان رده ۳ انجام شده است. با این وجود بسیاری از سازمان‌ها هنوز برای مدیریت این تأمین‌کنندگان هدفی ندارند.
در صورت عدم افزایش هزینه‌های مالی اختلالات، این عوامل به خودی خود قابل کنترل هستند. بیش از ۵٪ از سازمان‌ها از وقوع یک حادثه مهم زنجیره تأمین در سال گذشته خبر دادند که باعث خسارات بیش از ۱۱۲ میلیون دلار شده است.
نتیجه نهایی: رهبران زنجیره تأمین باید کاملا عملیات خود را برای تلاطم‌های تصادفی آماده کنند.
با این وجود یک خطر واقعی وجود دارد که آن بازگشت تدریجی به روش‌های قدیمی کار است. من آن را در صنعت اتومبیل آمریکا دیده‌ام، هنگامی که پاسخ‌های حملات ۱۱ سپتامبر با سونامی ژاپنی ۱۰ سال بعد از آن از یادها رفته‌بود. صنعت به سرعت به استفاده از تکنیک‌های مکتب قدیمی مانند تولید به موقع و تامین یگانه بازگشت و هزینه‌های بسیاری را نیز متقبل شد.
من دو کلید تغییرات مورد نیاز اکنون را می‌بینم. اولین، فناوری است. اکنون، در نیمه‌ی سال ۲۰۲۰، هیچ بها‌‌نه‌ای برای عدم به کارگیری مجموعه ابزارها و تکنیک‌های موجود برای ساده‌سازی و روتین کردن عملیات زنجیره تأمین وجود ندارد. این به معنای به کارگیری پیشرفته‌ی تکنولوژی نیست، این به سادگی به معنای ترک صفحات گسترده Excel و استفاده از ابزارهای دیجیتالی است که تاکنون به خوبی ثابت شده‌اند. بسیاری از ابزارها می‌توانند در یک بخش محاسباتی اجرا شده و به سرعت نتیجه گیرند.
کلید دوم فرهنگ است. امروز همه افراد در زنجیره تأمین باید یک مدیر ریسک باشند. اما فرهنگ کاهش ریسک فقط زمانی می‌تواند جاسازی شود که سازمان توسط کسی هدایت شود که نه تنها اختیارات بودجه را داشته باشد بلکه در طی ۳-۵ سال اخیر نیز اختلال بزرگی را تجربه کرده و مسئولیت هدایت آن را بر عهده داشته است.
ساختن و اداره‌ی زنجیره تأمینی که به اندازه کافی تاب‌آور باشد و بتواند در برابر ضربه‌های مکرر مقاومت کند، آسان نیست، اما امری شدنی است.
