عنوان مقاله: Prioritizing Sustainable Packaging in a Postpandemic World
نویسنده: John Blake
برگردان: سحر متین‌فرد (پژوهشگر موسسه مدیریت زنجیره تأمین آمادگران)
به سفارش: موسسه مدیریت زنجیره تأمین آمادگران
تاریخ انتشار: ۲۸ آگوست سال ۲۰۲۰ میلادی
در سراسر جهان، کووید-۱۹ چالش‌های غیرمنتظره بسیاری را به وجود آورده است، اما افراد و سازمان‌ها مقاومت و تمایل زیادی را برای سازگاری، زنده ماندن و در بعضی موارد رشد در این اوقات دشوار نشان داده‌اند. ضمناً، موضوعاتی که برای دهه‌ها وجود داشته است، مانند پارادوکس بسته‌بندی (پلاستیکی)، در نظر گرفته نشده‌اند.
دهه ۲۰۲۰ نقطه عطف است، زیرا پیش‌بینی می‌شود تولید بسته‌بندی و پلاستیک به حد غیرقابل‌کنترلی ادامه یابد، یک میلیارد تن پلاستیک تا سال ۲۰۴۰ به زمین اضافه خواهد شد مگر اینکه اقدامات جدی انجام شود. با زیرساخت‌های محدود و نرخ بازیافت ناچیز، پلاستیک‌ها به دریاها، سواحل و آب آشامیدنی ما راه پیدا می‌کنند. میکرو پلاستیک‌ها قبلاً در مکان‌هایی ازجمله کوه‌های آلپ، قطب شمال و جزایر دورافتاده شناسایی شده‌اند.
اثرات بیماری همه‌گیر
بیماری همه‌گیر کووید-۱۹ نه‌تنها بر اقتصاد تأثیر گذاشته بلکه بحران سلامت نیز ایجاد کرده است. این باعث تغییر نحوه استفاده از بسته‌بندی و موارد استفاده بسته‌بندی‌شده است. در اوایل بحران ویروس کرونا، بسته‌بندی در تجارت الکترونیکی و تسهیلات رشد بی‌سابقه‌ای را تجربه کردند – که منجر به افزایش مصرف بسته‌بندی و پلاستیک برای رفع نگرانی‌های بهداشتی شد. چالشی که برای تولیدکنندگان و خرده‌فروشان، چه تجارت سنتی و چه تجارت الکترونیکی وجود دارد این است که فقدان بسته‌بندی مقرون‌به‌صرفه و کارآمد قبل از همه‌گیری در تجارت الکترونیکی کاملاً برطرف نشده است. ازآنجاکه مصرف‌کنندگان به‌طور ناگهانی و به‌طور قابل‌توجهی خرید خود را از طریق اینترنت افزایش می‌دهند، سازمان‌ها مجبور شدند برای پاسخگویی به تقاضا واکنش نشان دهند درحالی‌که هنوز از بسته‌بندی‌هایی که برای خرده‌فروشی‌های سنتی استفاده‌شده و برای اهداف تجارت الکترونیکی مناسب نیستند، استفاده می‌کنند.
انتظار می‌رود در جهان پس از کرونای امروز، فروش اینترنتی همچنان افزایش یابد، زیرا بسیاری از مصرف‌کنندگان مزایای ایمنی و راحتی را ترجیح داده‌اند. بااین‌حال، این رشد درفروش تجارت الکترونیکی همچنان منجر به ایجاد بحران زیست‌محیطی خواهد شد که باعث افزایش تمایل مصرف‌کنندگان برای محصولات بسته‌بندی‌شده است و از توانایی زیرساخت‌های جهانی در مدیریت، مهار و استفاده مجدد از این مواد بسیار پیشی می‌گیرد. متأسفانه صنعت بسته‌بندی آن‌قدر در تولید بسته‌بندی تبحر داشته است که دور ریختن بسته‌بندی پس از یک‌بارمصرف مقرون به‌صرفه‌تر از بازیافت آن است.
رویارویی با مشکل
پیشرفت‌هایی در این حوزه صورت گرفته است. ابتکارات بسته‌بندی پایدار با تأکید بر بهبود قابل‌اندازه‌گیری بسته‌بندی، در چند سال گذشته رشد چشمگیری داشته است. سازمان‌هایی مانند بنیاد آلن MacArthur (EMF) که در سال ۲۰۱۰ تأسیس شد، اثرات سوء مدیریت در استفاده از بسته‌بندی و زباله‌های پلاستیکی را به اطلاع رساندند. EMF و سایر سازمان‌ها، بنیادها و کنسرسیوم‌ها بسترهایی برای تعیین اهداف تهاجمی بسته‌بندی پایدار و متحد کردن نیروها برای حل سخت‌ترین چالش‌های بسته‌بندی بوده‌اند.
از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹ پیشرفت قابل‌توجهی حاصل شد، اگرچه در ابتدا بسیار کم بود یا وجود نداشت. در سال ۲۰۱۳ اولین گردهمایی متخصصان تحت اجلاس اقتصاد دایره‌ای ۱۰۰ به رهبری EMF برگزار شد. در سال ۲۰۱۷، بیش از ۴۰ رهبر صنعت یک برنامه عملیاتی جهانی در مورد بسته‌بندی‌های پلاستیکی، ازجمله شناخته‌شده‌ترین برندها در کالاهای بسته‌بندی‌شده مصرفی (CPG) و صنایع غذایی و آشامیدنی را تأیید کردند. در اکتبر ۲۰۱۹، EMF و برنامه محیط‌زیست سازمان ملل متحد اولین گزارش سالانه پیشرفت تعهد جهانی اقتصاد پلاستیک جدید را منتشر کردند. در یک سال، تعداد اعضای گروه امضاکننده از ۲۵۰ به بیش از ۴۵۰ نفر افزایش یافت. این گروه شامل شش شرکت از ۱۰ شرکت برتر کالاهای تند مصرف (FMCG)، هفت شرکت از ۱۰ تولیدکننده برتر بسته‌بندی پلاستیکی جهانی و ۵ شرکت از ۱۵ خرده‌فروش برتر جهانی است.
بیانیه‌های عمومی در مورد اهداف بسته‌بندی پایدار در صنعت CPG بسیار مشهور شده است و اکنون در بخش‌های دیگر مورداستفاده قرار می‌گیرد. اهداف در درجه اول بازیافت، استفاده مجدد و کاهش را هدف‌گیری کرده‌اند. اهداف برای سال‌های ۲۰۲۵ و ۲۰۳۰ تعیین شده است، اما باوجوداین اهداف بلند پروازانه، ما همچنان در حال تولید مقادیر بیش‌ازحد بسته‌بندی هستیم و زیرساخت‌ها نمی‌توانند حجم و مقیاس را کنترل کنند. هنوز هم امروزه، بسیاری از موادی که ۱۰۰٪ قابل بازیافت هستند، نرخ بازیافت تک و دورقمی پایینی دارند.
تداوم چالش‌ها
یک مسئله اساسی کمبود زیرساخت‌های جهانی برای جمع‌آوری، پردازش و بازگرداندن بسته‌بندی پس از مصرف به چرخه اقتصادی است. بدون بودجه دولت و صنعت، مواد اولیه بکر هنوز ارزان‌تر و آسان‌تر از بسته‌بندی‌های بازیافتی هستند. کمبود این معیار به حدی بد است که چندین برند با تعهدات جدی در مورد محتوای بازیافتی در استارت‌آپ‌ها شرکت می‌کنند تا اطمینان حاصل کنند که می‌توانند به مواد موردنیاز برای تأمین نیازهایشان دسترسی پیدا کنند.
سلفون‌های پلاستیکی همچنان یکی از چالش برانگیزترین قالب‌های بسته‌بندی هستند. این ماده با تجهیزات بازیافت موجود سازگار نیست. در صورت ورود، تجهیزات را متصل کرده و باعث خاموش شدن آن می‌شود. مکانی در سال ۲۰۱۹ راه‌اندازی شد که بودجه آن را Material Recovery for the Future تأمین می‌کند و یک واحد بازیافت در پنسیلوانیا برای به‌روزرسانی تجهیزات آزمایش برای پردازش پلاستیک‌های نازک (سلفون‌ها) دارد. این تنها یکی از بیش از ۶۰۰ مرکز بازیافت در ایالات‌متحده است که به ارتقا تجهیزات نیاز دارد. همه این‌ها می‌تواند توانایی پردازش پلاستیک‌های فیلم نازک را ثابت کند – اما ما هنوز هم برای محصولات بازیافتی به یک بازار پس از فروش نیاز داریم. درنهایت، اقتصاد پیشرفت چشمگیری در این زمینه خواهد داشت.
زباله‌های بسته‌بندی موضوعی است که دهه‌ها نادیده گرفته شده است. به‌خصوص با افزایش فروش اینترنتی در پی کووید-۱۹، برای کاهش اثرات مخرب زیست‌محیطی که امروزه وجود دارد، باید اولویت‌های بسته‌بندی پایدار را در اولویت قرار داد که در صورت عدم رسیدگی، بدتر خواهد شد.
